Vorige week kreeg ik twee links doorgestuurd van een collega-ondernemer, omdat ze dacht dat ik wel interesse zou hebben. En daar had ze gelijk in! Ik werd direct getriggerd om hier over te schrijven.
Beide links (onderaan deze blog te vinden) gaan over voller zijn als moeder en op de foto staan. Beide links vertellen over de manier waarop je naar jezelf kijkt en hoe anders je kinderen naar je kijken. Dat zette me aan het denken over mijn eigen rol als moeder, iets wat de afgelopen weken als ik met de onderwerpen voor blogs / coaching bezig ben, regelmatig al omhoog kwam. Daarover later in de blog meer.
De dames uit de verhalen leggen de vinger op een hele gevoelige plek: een voller figuur en op foto’s staan.
Het eerste verhaal gaat over een door de zoon gemaakte foto van zijn moeder op het strand. Hoe anders is je zelfbeeld t.o.v. het beeld wat je kind(eren) ziet/zien? De moeder in kwestie ziet de dikke armen, haar brede dijen en een badpak dat de probleemgebieden net niet genoeg bedekt naar haar zin. Haar kinderen zien hun moeder, volledig ontspannen en mooi op het strand liggen. De armen die hen omarmen als ze blij zijn, de benen die met hen voetballen op het strand, de troost die haar hele lichaam en ziel hen geeft als ze verdrietig zijn.
De tweede dame komt uit Australië en heeft 2 jaar geleden de blog geschreven die haar leven veranderde. Haar blog vertelt over hoe zij zich realiseerde dat zij op geen enkele foto stond, geen enkele foto waarop zij zichtbaar was als moeder van haar kinderen. Geen enkel fysiek bewijs voor later als de kinderen groot zijn, dat zij bestond. Geen enkel fysiek bewijs hoe liefdevol zij als moeder was, voor de moeilijke momenten die ooit gaan komen als ze er zelf niet meer is. Haar blog ging gepaard met de foto’s van zichzelf met haar kinderen die ze vlak na deze realisatie heeft laten maken door haar man. De liefde spat er vanaf!
Het effect van de blog was immens: van over de hele wereld kreeg ze foto’s doorgestuurd van moeders die naar aanleiding van haar blog, zich realiseerden dat zij hetzelfde deden: zich verschuilen achter de camera, niet altijd vanwege schaamte over hun gewicht/figuur, maar bijvoorbeeld ook omdat mensen te verlegen zijn om voor de camera te gaan staan. Andere initiatieven ontstonden, mensen die door de blog geïnspireerd raakten en vanaf dat moment wekelijks of maandelijks een foto maken met hun gezin, om zeker te weten dat herinneringen vastgelegd worden. Toen ikzelf de blog las, schoten de tranen in mijn ogen; hoe herkenbaar is dat gevoel van schaamte over mijn figuur en hoe blij ben ik dat ik dat grotendeels achter me heb gelaten en ik daar door o.a. deze blogs nog zo’n stappen in kan maken!
Iets wat me daarin heel erg geholpen heeft, is de realisatie die ik al heel snel na de geboorte van onze zoon zelf deed: ik maak het mezelf erg moeilijk. Zo heb ik van het liedje ‘in de maneschijn’, waar de zin ‘dikke, dikke, dikke tante Kee’ in voorkomt, de versie gemaakt ‘goede, goede, goede tante Kee’. En waarom? Mijn goedbedoelde intentie was om het woord ‘dik’ niet beladen te maken, maar door er een eigen versie van te maken en dit nu in zijn systeem te hebben zitten, maak ik het voor mijn dreumes en mezelf, alleen maar moeilijker op het moment dat hij oud genoeg is om zich te realiseren dat mama altijd een andere versie zong. Hoe ga ik dat dan uitleggen aan een klein kind, zonder het woord dik alsnog beladen te maken? Ik ben er nog niet uit.
Ik kan oprecht met trots zeggen dat, ondanks dat ik op onzekere dagen ook echt niet altijd blij ben met de foto’s, ik me wel heb laten vastleggen. Op de meest kwetsbare momenten, op de feestelijke momenten, maar ook op de dagelijkse momenten. Geïnspireerd door Maxabella’s blog heb ik mijn man gevraagd om mij vanaf nu ook op onbewaakte momenten vast te leggen, zowel met onze dreumes als zonder. Ik wil mijn zoon laten zien dat ik me niet wil verschuilen, dat ik goed ben zoals ik ben en dat ik mooi ben zoals ik ben. Ik wil hem meegeven dat elk figuur zijn eigen charme heeft en dat het allerbelangrijkste in de wereld de liefde is. De liefde voor hem, de liefde voor mijn man en bovenal de liefde voor mezelf. Als ik immers niet van mezelf hou, hoe kan ik dan van een ander houden?
Dank, Maxabella, voor je inspirerende blog, je hebt mijn wereld weer een stukje rijker gemaakt en ik kijk uit naar verder contact!
‘Liever een kilootje meer en gelukkig, dan een kilootje minder en ongelukkig.’