In hele drukke privé weken voel ik bijna geen rust om even te gaan zitten en een idee voor een blog uit te werken. Dus dat doe ik nu as we speak!

Ik zat te denken waar ik over wilde schrijven en er kwamen grappig genoeg alleen 2 momenten voorbij van de afgelopen weken. Dingen die me opgevallen zijn in de paar dagen dat ik met mijn gezin weg ben geweest, dingen die opvallen, omdat ik nu zoveel meer bezig ben met het onderwerp ‘maatje meer’. Dus ik ga die dingen maar gewoon benoemen, kijken wat er in me opkomt!

Zo zat ik vorige week woensdag heerlijk op een terras in het midden van het land te genieten van een 3 gangen diner, vroeg in de avond, zodat de kleine nog een beetje op tijd naar bed kon.
Gedurende de 2 uur dat we er waren, kwamen er steeds meer mensen binnen/buiten waaronder een groep collega’s of vrienden, daar zat ik te ver voor weg. Wat me opviel, was de man met een flinke maat meer én mijn gevoel van herkenning erbij, zelfs medeleven voelde ik. De stoeltjes aan hun tafel waren namelijk de standaard maat terrasstoeltje en hij paste daar niet goed in. Ik betrapte me erop dat ik als vanzelf zijn lichaamshouding ging bekijken, zat hij er gemakkelijk bij? Ondanks dat hij niet lekker zat en dat voor de hele buitenwereld zichtbaar was? Ik dacht van niet, hij zat met zijn armen gesloten over elkaar en nam, voor zover ik dat kon zien, nauwelijks deel aan het gesprek. Dat kan uiteraard ook zijn karakter zijn of zijn humeur van de dag, ik merkte alleen dat ik het me af vroeg. En hoe staan de anderen in het gezelschap daarin? Wordt er vanuit goedbedoelde intenties over gesproken? Worden er grappen gemaakt, direct of indirect? Het was duidelijk mijn natuurlijke nieuwsgierigheid die geprikkeld werd, zoveel vragen en geen antwoorden, :-).

Het tweede moment was afgelopen weekend. Tussen alle drukte door had manlief besloten dat dit ook het moment was om het kinderzitje op de fiets te zetten en te gaan ervaren hoe de kleine hierop reageerde. Een heerlijk initiatief! We hebben 1 fiets waar het zitje op kan, de andere gebruikt dan de andere. Manlief als eerste met de kleine op de damesfiets, na 2 jaar bijna geen damesfiets gebruikt te hebben, had ik moeite om op de herenfiets op gang te komen, ;-). Maar het lukte en het was een genot om de kleine te zien genieten van alles wat hij tegen kwam. Halverwege gingen we wisselen, ik op mijn fiets met de kleine, manlief op zijn fiets. En dat was het moment dat is blijven hangen. Ik kreeg het gewoon maar heel moeilijk voor elkaar om op de fiets te komen! Ik kon niet op de normale manier opstappen, omdat ik mijn been niet goed naar de andere kant kreeg en dus uit balans bleef. Waarom het is blijven hangen, is omdat ik er automatisch vanuit bleek te gaan dat dit te maken had met mijn maat meer, terwijl dat natuurlijk helemaal niet zo hoeft te zijn!
Twee dagen later namelijk zag ik een andere moeder fietsen met kleine (tja, daar ging ik op letten…), een ‘standaard’ maat qua figuur, maar nog veel meer dan ik, reed zij met haar benen wijd, omdat het zitje in het midden zat. Ik vraag me af hoe zij bij het stoplicht afstapt!

Waardevolle les voor mezelf dus dat ik het automatisme los mag laten en eerst eens ervaringen van anderen (op wat voor ervaring dan ook) mag ophalen om zo een beter beeld te hebben van hetgeen te maken heeft met mijn maat meer of niet!

En zie daar, dan heb ik toch nog een blog geschreven waar over nagedacht kan worden, ;-).
Laten jullie me weten hoe jullie ervaringen zijn op bovenstaande onderwerpen?? Ik ben heel benieuwd!!!